کد مطلب:38318 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:15

گنجینه پرسمان » اهل بيت

مقصود از اين كه مردم بايد با سنت هاي ماندگار علي 7آشنا شوند, چيست ؟

امام علي 7يك سلسله كارهاي اجتماعي , حكومتي , فعاليت هاي اقتصادي عام المنفعه و كارهاي خداپسندانه داشت . ما كه ادعا مي كنيم : به علي 7علاقه منديم و از او الگو مي گيريم و مي خواهيم پيرو او باشيم و اورا امام و مقتداي خويش قرار بدهيم , بايد اوّلاً: بدانيم كه آن حضرت چگونه زندگي مي كرد و ثانياً: بعد از آگاهي وآشنايي به سيره اش , آن حضرت را الگو و مقتداي خويش قرار دهيم و به او تمسّك كنيم . به عنوان نمونه توجه شما رابه اين واقعهء تاريخي جلب مي كنم :

روزي عثمان بن حنيف فرماندار حضرت در بصره در يك ميهماني باشكوهي شركت كرد. در اين ميهماني ثروتمندان حضور داشتند, ولي از مستمندان و بيچارگان خبري نبود ميزبان غداهاي رنگارنگ را براي ميهمانان آماده كرده بود, به مجرد اين كه امام علي 7با خبر شد كه فرماندارش در اين ميهماني شركت كرد, نامهء شديداللحني به او نوشت كه محتواي اين نامه درس بزرگي براي يكايك مسلمانان خصوصاً شيعيان است . حضرت فرمود:

آن گاه آن چه حلال بودنش براي تو مشتبه بود از دهان بينداز و آن چه را يقين به پاكيزگي و حليتش داري تناول كن !

آگاه باش ! هر مأمومي امام و پيشوايي دارد كه بايد به او اقتدا كند. و از نور دانشش بهره گيرد, بدان ! امام شما ازدنيايش به همين دو جامه كهنه و از غذاها به دو قرص نان اكتفا كرده است , آگاه باش ! شما توانايي آن را نداريد كه چنين باشيد. امامرا با ورع , تلاش , عفت , پاكي و پيمودن راه صحيح ياري دهيد, به خدا سوگند من از دنياي شما طلاو نقره اي نيندوخته ام ; و از غنايم و ثروت هاي آن مالي ذخيره نكرده ام و براي اين لباس كهنه ام بدلي مهيا نساخته ام واز زمين آن حتي يك وجب در اختيار نگرفته ام . و از اين دنيا بيش از خوراك مختصر و ناچيزي برنگرفته ام . اين دنيادر چشم من بي ارزش تر و خوارتر از دانهء تلخي است كه بر شاخه درخت بلوطي برويد ....

من نفس سركش را با تقوا تمرين مي دهم و رام مي سازم , تا در آن روز بزرگ و خوفناك با ايمني وارد صحنه قيامت شود, در آن جا كه همه مي لغزند او ثابت و بي تزلزل بماند (فكر نكن من قادر به تحصيل لذت هاي دنيا نيستم )به خدا سوگند اگر مي خواستم مي توانستم از عسل مصفا ... و مغز اين گندم , و بافته هاي اين ابريشم براي خود خوراك و لباس تهيه كنم , اما هيهات كه هوا و هوس بر من غلبه كند و حرص و طمع مرا وادار كند تا طعام هاي لذيذ را برگزينم .در حالي كه ممكن است در سرزمين يا كسي باشد كه حتي اميد به دست آوردن يك قرص نان رانداشته باشد و نه هرگز شكمي سير خورده باشد, آيا من با شكمي سير بخوابم در حالي كه در اطرافم شكم هاي گرسنه و كبدهاي سوزاني باشند؟

آيا به همين قناعت كنم كه گفته شود: من امير مؤمنانم ؟ اما با آنان در سختي هاي روزگار شركت نكنم ؟! و پيشوا ومقتدايشان در تلخي هاي زندگي نباشم ؟ من آفريده نشدم كه خوردن خوراكي هاي پاكيزه مرا به خود مشغول دارد, هم چون حيوان پرواري كه تمام همش , علف است و يا هم چون حيوان رها شده اي كه شغلش چريد و خوردن و پركردن شكم مي باشد و از سرنوشتي كه در انتظار او است بي خبر است , آيا بيهوده يا مهمل و عبث آفريده شده ام ؟ آيابايد سر رشته دار ريسمان گمراهي باشم ؟ و يا در طريق سرگرداني قدم گذارم ؟ گويا مي بينم گوينده اي از شمامي گويد: .

آگاه باشيد! درختان بياباني چوبشان محكم تر است , اما درختان سر سبز كه همواره در كنار آب قرار دارندپوستشان نازك تر (و كم دوام ترند), درختاني كه در بيابان روييده و جز با آب باران سيراب نمي گردند, آتششان شعله ورتر و پر دوام تر است و من نسبت به پيامبر6هم چون روشني كه از روشنايي ديگر گرفته شده باشد و هم چون ذراع نسبت به باز و هستم (بنابراين روش او را از دست نميدهم ) به خدا سوگند اگر عرب براي نبرد با من , پشت به پشت يكديگر بدهند من به اين نبرد پشت نمي كنم و اگر فرصت دست دهد كه بتوانم آن را مهار كنم به سرعت بسوي آنان خواهم شتافت و بزودي تلاش خواهم كرد ...>(1)

(پـاورقي 1ـ نهج البلاغه , ترجمهء گويا و شرح فشرده , ناصر مكارم شيرازي , ج 3 ص 109ـ 113